یادگیری موقعیتی زبان انگلیسی (Situation Learning Language)

به عنوان یک فارسی زبان اگر به پروسه یادگیری زبان فارسی به عنوان زبان مادری با دقت بیشتری بنگریم متوجه خواهیم شد که یادگیری همین زبان مادری با توجه به ارتباط روزانه و در تعامل بودن با انسانهای زیادی که به زبان فارسی به عنوان زبان اول خود تکلم می کنند و همچنین ارتباط با وسایل ارتباط جمعی مثل تلویزیون و رادیو که آنها هم به زبان فارسی سخن می گویند نیاز به زمان زیادی برای به مهارت رسیدن در همین زبان مادری دارد.

پس برای یادگیری زبان دوم که در این مقاله منظور زبان انگلیسی است، (به ازای محدودیت زمانی و مکانی که به ناچار منجر به در ارتباط بودن بسیار کمتری با زبان انگلیسی در مقایسه با زبان فارسی است) با موانع و مشکلات بسیاری روبرو خواهیم بود که در اغلب مواقع منجر به ناکامی در یادگیری زبان انگلیسی به عنوان زبان مشترک و رسمی تمام کشورهای دنیا میشود.

این پروسه طولانی و کسالت آور دانشمندان این رشته را از آموزش زبان انگلیسی به زبان آموزان از طریق آموزش به شیوه زبان مادری منصرف کرد و آنها را به این فکر واداشت که یاد دادن زبان دوم از طریق رفتاری مشابه با رفتار یادگیری طبیعی زبان مادری یک زبان آموز امکان پذیر نیست و به این دلیل شیوه آموزشی جدیدی به نام یادگیری موقعیتی زبان انگلیسی (Situation Learning Language) به عنوان زبان دوم را برای کسانی که در کشورهایی زندگی می کنند که زبان اولشان انگلیسی نیست در دستور کار قرار دادند.

دانشمندان زبان انگلیسی این زبان را در مقاطعی خلاصه کرده و آن را به سمت موقعیت هایی که بسیار بیشتر مورد نیاز زبان آموزان‌‌‌‌‌ می باشد سوق دادند تا زبان آموزان بتوانند با انگیزه و همت بیشتری به یادگیری این زبان اهتمام بورزند. در این موقعیت ها زبان آموزان زمان بیشتری را صرف صحبت کردن می کنند و در نهایت، در وقت و هزینه زبان آموز صرفه جویی به سزایی صورت می گیرد.

به عنوان مثال، رفتار هایی در اولویت یادگیری زبان انگلیسی در دستور کار قرار گرفت. رفتارهای مانند احوال پرسی به عنوان اولین رفتار ارتباطی برای تبدیل شدن از غریبه به آشنا برای صحبت به زبان انگلیسی .

در این نوع آموزش به نکته بسیار مهمی توجه شده و آن این است که زبان آموزان به واسطه دریافت اطلاعات اولیه می توانند تاثیر بسزایی در تصمیم گیری های خود داشته باشند ! به عنوان مثال برای تحصیل در کشوری که زبان اول آن زبان انگلیسی است، شما باید بتوانید بدون اینکه هزینه و رنج سفر را به خود تحمیل کنید، اطلاعات اولیه شرایط تحصیل، شرایط زندگی، موقعیتهای اجتماعی، اقتصادی و .... را بسنجید و در نهایت مجوزهای اولیه جهت حضور در آن کشور را بدست آورید. پس طبیعی است که یادگیری در این موقعیتها در اولویت یادگیری قرار بگیرد.

پس از رسیدن به کشور مقصد نیازهای اجتماعی مختلفی همچون رفتن به اماکن عمومی از جمله رستورانها، مراکز خرید، مراکز درمانی، مراکز تفریحی، حضور در کلاسهای آموزشی، ارتباط با معلمان و هم کلاسی ها و مردم آن سرزمین و .... پیش می آید. بنابراین اولویت بندی مطالب آموزشی زبان انگلیسی، براساس این شیوه بدین صورت تعیین می شود.

به عنوان مثالی دیگر، شما باید با مسئولین موسسات درباره مسائلی به زبان انگلیسی صحبت کنید. مثلا برای ثبت نام، برای در جریان قرار گرفتن مقدار شهریه ای که قرار است از شما گرفته شود، برای اطلاع از مدت زمان آموزش، برای اطلاع از اینکه آیا خوابگاهی برای شما در نظر گرفته شده یا نه، اطلاع از اینکه هزینه های آموزش چقدر میباشد و یا اطلاع از هزینه های جانبی آموزش از جمله غذا، محل خواب، پوشاک، هزینه های سفر و ... . بنابراین چنین مواردی در در اولیت آموزش قرار خواهد گرفت.

در همین راستا به اولویتهای یادگیری برخی از مفاهیم نظیر اسم، صفت. فعل و .... فکر شده و همچنین در راستای یادگیری ساختارهای پر تکرار زبان انگلیسی در قالب جمله، تدابیر ویژه ای صورت گرفته است.

 همچنین بخوانید: چرا باید زبان انگلیسی یاد بگیریم؟